woensdag 7 december 2011

De psychedelische blues van Muddy Waters en Howlin' Wolf

Toen aan het einde van de jaren zestig jonge rockmuzikanten met hun scheurende gitaren en psychedelische muziek de wereld veroverden waren blueslegendes Muddy Waters en Howlin’ Wolf al tegen de zestig jaar oud. Marshall Chess, zoon en neef van de oprichters van Chess Records, deed echter een controversiële poging om de induttende carrières van de oudgedienden nieuw leven in te blazen. Hij verzamelde jonge, frisse rockmuzikanten, stuk voor stuk enorme bewonderaars van Muddy Waters en Howlin’ Wolf, en liet de heren twee platen opnemen, die de geschiedenis in zouden gaan als misschien wel de meest gehate bluesplaten ooit.



Electric Mud en The Howlin’ Wolf Album werden genadeloos neergesabeld door critici, die de rijke bluestraditie in de vorm van twee langspelers verkracht zagen worden door snoeiharde, elektrische gitaren. De puristen konden maar niet begrijpen wat respectabele artiesten op leeftijd nou te zoeken hadden tussen wah wah-pedalen en Hendrix-achtige takkenherrie. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat met name Muddy Waters bij vlagen ook wat zoek lijkt tussen de immense muur aan geluid, die de jeugd hem voorschotelt. Om mij in te leven in de frustratie van een gemiddelde bluesfanaat uit de jaren zestig probeer ik mij gewoon in te beelden dat Stevie Wonder zich anno 2012 zou wagen aan met autotune vervuilde synthpop. Ik zou slapeloze nachten hebben.

Hoewel Muddy Waters nog even zou doorexperimenteren met deze nieuwe sound op zijn volgende plaat After The Rain, verwierp Howlin’ Wolf zijn plaat gelijk als ‘dog shit’ en raadde hij zijn jeugdige sessiemuzikanten in de studio al aan om hun effectpedaaltjes in een meer te gooien en naar de kapper te gaan. De bizarre cover van The Howlin’ Wolf Album deed de verkoopcijfers ook al niet goed.
Tegenwoordig wordt door een nieuwe generatie muziekliefhebbers het tweetal platen beetje bij beetje omarmd en hoewel het uiteraard niet de ideale platen zijn om het oeuvre van de beide heren mee te omvatten zijn het persoonlijke favorieten van mij, de barbaar. Electric Mud en The Howlin’ Wolf Album zijn je reinste cult.