Artiest: Ill Al SkratchTitel: Creep Wit' Me
Jaar: 1996
Label: Mercury Records
Bij het horen of lezen van de naam Ill Al Skratch zal bij weinig hiphopliefhebbers automatisch een belletje gaan rinkelen. Het is dan ook verre van vreemd dat Nas in Where Are They Now?, zijn lofzang van zijn conceptalbum Hip Hop Is Dead op vergeten hiphophelden van weleer, nog een shout-out tot het duo uit Brooklyn richtte.
Wie Creep Wit’ Me opzet zal zich gelijk afvragen waarom hij of zij nog nooit van deze plaat heeft gehoord. De sound van Big Ill en All Skratch, zoals de leden van het duo afzonderlijk heten, houdt een beetje het midden tussen het gritty straatgebulder van Onyx en de feestvreugdelijke hardcore van Naughty by Nature. Elk nummer ligt in zowel muzikaal als vocaal opzicht bijzonder goed in het gehoor en men heeft duidelijk te maken met dansvloervriendelijke hardcore hiphop van de bovenste plank, zoals deze in 1994, het jaar van makelij, wel vaker de New Yorkse radiozenders wist te zegenen.
Daar ligt jammer genoeg ook meteen de reden voor het feit dat Creep Wit’ Me geen tijdloze klassieker is geworden. Hoe goed het eindproduct dan ook is uitgevoerd, de intenties waren overduidelijk van een sterk contemporaine aard. Ill Al Skratch, gewapend met zonnebrillen, felgekleurde leren jacks en timberlands (bij wijze van (een treffende) illustratie van het tijdsbeeld), wil enkel het feest van vijftien jaar terug levende houden met aanstekelijke, ruige flows en lege teksten, die enkel bestaan uit wat streetwise borstgeklop en regelmatig te letterlijk herhaald worden. Daarnaast schuwen beide heren de samenwerking met r&b-held Brian McKnight niet om de honeys te bekoren op I’ll Take Her en leunt de relaxte single Where My Homiez?, tevens hun grootste hit, ongegeneerd heerlijk op de grooves van Playing Your Game en I’m Gonna Love You Just a Little More Babe van Barry White.
Ondanks de vooral decoratieve functie van de raps is het een genot om een plaat als deze weer af te stoffen, want de nostalgische verlangens die de uitmuntende producties oproepen liegen er niet om. De beats zijn voornamelijk geproduceerd door een beatbakker die schandalig over het hoofd is gezien gedurende de najaren van de Golden Age: The LG Experience. Het oeuvre van deze Patrick Harvey, het jongere broertje van de legendarische Easy Mo Bee, beperkt zich spijtig genoeg tot het leeuwendeel van Ill Al Skratch’ eerste wapenfeit en wat officiële remixes van klassiekers als One Love van Nas, Put It On van Big L (beiden minstens zo sterk als het origineel) en nog een handjevol bewerkingen van singles die het napluizen meer dan waard zijn.
Wie hoopte een baanbrekend en intellectueel juweeltje te vinden kan Creep Wit’ Me beter in het stof laten liggen, maar wie zin heeft om te genieten van het heerlijke, warme geluid van de hoogtijdagen van het genre - toen een commercieel geluid wel nog iedereen kon bekoren en nummers nog jams werden genoemd - doet er goed aan zich op dit album te storten. Big Ill en Al Skratch hebben de toegankelijkheid in pacht; als je bereid bent het op te geven voor de hood en je eigen wiet meeneemt mag je meedoen.
