Regelmatig wordt mij gevraagd hoe ik toch aan al mijn muziek kom. In mijn omgeving bevinden zich talloze mensen die in uiteenlopende maten geïnteresseerd zijn in muziek. Wanneer ze een leuk nummer voor het eerst horen uiten de meesten echter vaak hun onmacht in het vinden van soortgelijke muziek. De zoektocht naar nieuwe muziek speelt in mijn leven een hoofdrol en hoe meer ik thuisraak in deze zoektocht, des te meer krijg ik er naar mijn gevoel voor terug. Daarom lijkt het me leuk om eens uit te leggen hoe ik als ‘digger in de 21ste eeuw’ te werk ga.
Hoe romantisch ik de gedachte dan ook vind, ik ben verre van een letterlijke cratedigger. Hoewel ik graag veel tijd besteed in platenzaken al spittende door schappen, loop ik zelden tot nooit een platenzaak uit met een plaat die ik voordat ik de winkel inliep nog niet kende. Mijn muzikale ontdekkingen doe ik zoals velen van mijn generatiegenoten zittende in mijn bureaustoel met mijn ogen gericht op mijn computerscherm. Wanneer ik iets heb gedownload wat me erg bevalt ga ik pas over op een eventuele aanschaf van een fysiek exemplaar. Dit heeft weinig tot niets te maken met het aanbod aan goede, gespecialiseerde platenzaken in Amsterdam. Op het internet gaat diggen nou eenmaal veel sneller en veel gemakkelijker. Voordat ik uitweid over de manier waarop ik het internet afspeur naar muziek is het wel belangrijk om te vermelden dat mijn zoekwijze is toegespitst op het vinden van bepaalde genres. Dit betreft voornamelijk soul, funk, jazz, hiphop, psychedelische rock, blues, Braziliaanse muziek, Afrikaanse muziek en eigenlijk alles met een overwegend zwarte inslag en een zekere obscuriteit. Hoewel er zeker elektronische muziek is die mij kan bekoren ben ik geen kenner op dat gebied en laat ik mij liever shit aanraden door bepaalde vrienden, die veel meer thuis zijn binnen dergelijke genres.
Voor een jongere uit de 21ste eeuw zijn er veel meer en veel betere manieren om muziek op het internet te vinden dan je bijvoorbeeld maar wat aan te laten raden door een Luisterpaal of een 22tracks. Wie de genres, waar ik mij mee bezighoud, wil verkennen hoeft ook heus niet braaf te wachten op de nieuwe films van Quentin Tarantino of Guy Ritchie zodat hij of zij de soundtrack kan downloaden. Dat wil trouwens niet zeggen dat compilatiealbums geen leuke manier zijn om in aanraking te komen met nieuwe artiesten. Wanneer je iets leuks ontdekt op een compilatiealbum is dit echter pas het begin van je zoektocht. Ikzelf leer veel nieuwe titels kennen via Dusty Groove, een online platenzaak uit Chicago waar ik ook regelmatig platen bestel. Zij hebben een enorm aanbod aan obscure heruitgaven van bekende tot volstrekt onbekende artiesten en bij vrijwel elke plaat die ze verkopen staat een leuke, persoonlijk geschreven omschrijving. Een klein uurtje rondneuzen op hun site levert al gauw veel nieuwe titels op, die mijn interesse hebben weten te wekken. Het klinkt wellicht wat banaal, maar ook Youtube is een fantastische manier om nieuwe dingen te leren kennen. Veel muziekliefhebbers plaatsen wel eens een nummer van een obscure artiest en de daaraan gelinkte suggesties kunnen het ontdekken van nieuwe, soortgelijke muziek vaak doen sneeuwballen.
Wanneer je iets leuks tegen het lijf loopt van een artiest is de eerste logische stap het uitpluizen van de rest van het album waar het nummer op staat. Hiervoor gebruik ik meestal Discogs, de IMDb van de geluidsdragers. Discogs wordt, net als Wikipedia, aangevuld door de gebruikers zelf en is zodoende uitgegroeid tot de meest uitgebreide database van muziek, die ik tot op het heden op het internet ben tegengekomen. Daarnaast is de site een online marktplaats, waar ik een groot deel van mijn platen (en voorheen cd’s) heb gekocht van andere verzamelaars en kleine online platenzaken. Wanneer je op zoek gaat naar meer muziek van een bepaalde artiest, die lijkt op wat je al kent is het beter om te beginnen bij platen, die die artiest in dezelfde periode maakte. Zoals we allemaal weten willen muzikanten met lange muziekcarrières nog wel eens nieuwe, creatieve richtingen inslaan. Zo kan je bijvoorbeeld erg bedrogen uitkomen als je, nadat die ene plaat van George Benson uit begin jaren zeventig bij jou een juiste snaar wist te raken (pun intended), vervolgens een plaat van hem opduikelt uit de jaren tachtig. Zo heeft elk genre trouwens zijn regeltjes. De meeste soul, funk en jazz werd gedurende de zeventiger jaren bijvoorbeeld iets gelikter, het is maar net waar je van houdt. Bij hiphop is, jammer genoeg, vaak het geval dat de eerste plaat van een artiest de beste is. Via Discogs kan je gemakkelijk nog veel dieper gaan. Bevalt het gitaarwerk op een bepaalde plaat je? Klik op de naam van de gitarist en zie waar hij of zij nog meer op meespeelt. Chill je het ‘m dood op die ene beat? Zoek op wat de producer in kwestie nog meer heeft gedaan. Zodra je er iets meer in thuisraakt ga je automatisch op andere elementen af en wordt je radar nog sterker. Voor je het weet weet je welk label altijd garant staat voor goede shit en welke jaartallen het beste zijn voor een bepaalde sound waar je naar zoekt. Wil je funk met een psychedelisch rockrandje? Dan ben je met een funkplaat uit 1978 waarschijnlijk niet aan het juiste adres. Wil je hiphop met filterbassen? Daar deden ze in de jaren tachtig nog niet aan.
Wanneer het aankomt op het downloaden van de muziek raad ik bij dezen als eerste aan: vergeet torrents! Torrents zijn geschikt om speelfilmpjes in Blu-Ray binnen een kwartiertje binnen te trekken of om zo nu en dan de gehele discografie van een overproductieve artiest als Sun Ra of Fela Kuti in een meerdere gigabytes tellend bestand je harde schijf op te knallen. Voor (obscuurdere) muziek gebruik ik filesharing sites als Rapidshare, Megaupload of Mediafire door middel van blogspots. Talloze muziekminnende bloggers houden blogspots bij waarop zij links naar deze filesharing sites plaatsen bij hun posts over hun favoriete platen. Een simpele zoekopdracht op Google brengt je er al. Typ de naam van de artiest en de plaat in, zet daarachter ‘blogspot’ en je hebt in de meeste gevallen gelijk al een leuke blog aan de haak. Soms zijn die blogs, wanneer de smaak van de blogger je aanstaat, net zoals Dusty Groove op zich al een uitermate geschikte plek om lekker rond te neuzen naar nieuwe muziek. Ze variëren meestal wel in diepgang. De ene blog komt niet verder dan wat er ook op Pitchfork staat, de andere wordt beheerd door een heuse audiofiel die jaarlijks naar West-Afrika afreist om daar volslagen onbekende Afrobeat-platen op te duikelen en deze vervolgens als downloadbare mp3’tjes aan te bieden op zijn blog. Vele bloggers weten door middel van hun blogs platen te introduceren die nooit eerder hun weg hadden weten te vinden naar het digitale verkeer. Uiteindelijk is er op vinyl immers veel en veel meer te vinden dan op cd. Heruitgaven op cd worden op de markt gebracht, omdat mensen zich de platen nog herinneren en er dus vraag naar is. De enorme hoeveelheid lp’s, die in de vergetelheid zijn geraakt, zijn echter in de meerderheid. Bloggers weten soms vergeten platen te herintroduceren bij de liefhebber en dit herboren enthousiasme heeft al meerdere malen geresulteerd in het verschijnen van heruitgaven op de markt. Toen ik deze manier van muziek downloaden enkele jaren terug ontdekte ging er een wereld voor mij open en kwam de breedte van mijn muziekkennis, die zich tot dusver beperkte tot wat er op Limewire was te vinden, in een haast revolutionaire stroomversnelling terecht.
Voor wie helemaal tot de laatste alinea is gekomen: Ik hoop dat je wat hebt gehad aan deze informatie. Uiteindelijk zal altijd de doorslag geven of je überhaupt zoveel tijd en moeite wilt steken in het zoeken naar muziek. Ikzelf vind het in ieder geval een tijdsbesteding, die mij nu na vele jaren nog nooit is gaan vervelen. Ook als je op gegeven moment het punt bereikt dat je denkt alles wel te weten, duikt er weer wat nieuws op. In het beste geval opent die nieuwe vondst weer enkele nieuwe deuren en gaat de zoektocht weer verder. Mocht dit toch niets voor jou zijn, blijf mij dan vooral aanstoten voor nieuwe muziek! ;)
De awesome illustraties zijn uit de serie ‘Crate Digging: Don’t Do It!’ door illustrator Stefan Glerum
